Δημήτρης Μυτάς - Hospital

Ο Δημήτρης Μυτάς στην πιο πρόσφατη εργασία του με τίτλο "Μηδέν Δέκα" επικεντρώθηκε στην εικονογράφηση της οικογένειάς του και συγκεκριμένα των παιδιών του, σε μια προσπάθεια να αποτυπώσει την πρώτη δεκαετία της ζωής τους. Εγκαταλείποντας τις πρώτες φωτογραφικές του αναζητήσεις που είχαν ως κύριο άξονα τη φωτογραφία δρόμου, μια τάση που επικράτησε μετά τη 10ετία του '70 στην Ελλάδα, αλλά που είχε καθορίσει πολύ νωρίτερα την ιστορία της φωτογραφίας, στην Ευρώπη και την Αμερική, από τον Walker Evans και μετά, ο Μυτάς, αναζήτησε νέους δρόμους εκφραστικής φόρμας.

Αφήνοντας πίσω το ρόλο του Πατέρα/Φωτογράφου επανέρχεται σήμερα και δοκιμάζει τον εαυτό του με τη συγκρότηση ενός νέου σώματος δουλειάς που προέρχεται από τον ευρύτερο "οικογενειακό επαγγελματικό του περίγυρο" που δεν είναι άλλος από το χώρο του νοσοκομείου του οποίου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι, περισσότερο από μία εικοσαετία.
Ο ρόλος, αυτή τη φορά, του Ιατρού/Φωτογράφου αποτελεί μια νέα δυσκολότερη για αυτόν σπουδή, με αντικείμενο ένα χώρο που εμπλέκεται καθημερινά επαγγελματικά αλλά και συναισθηματικά. Η καλλιτεχνική προσέγγιση του χώρου εργασίας του, του "Νοσοκομείου", αποτελεί μια διέξοδο στην εναγώνια αναζήτηση τρόπων φωτογραφικής δημιουργίας "μέσα από την τριβή της καθημερινής εργασιακής ρουτίνας και της σκληρότητας του ιατρικού χώρου", όπως αναφέρει.
Σε στιγμές ηρεμίας μέσα στην πολύωρη εργασία του και τις πολλαπλές εφημερίες, στα διαλείμματα και τις "ελεύθερες" ώρες του, ο Δημήτρης προσπαθεί να διαμορφώσει μια άλλη οπτική πραγματικότητα. Η περιπλάνηση της ματιάς του στους οικείους χώρους του Νοσοκομείου δεν γίνεται για να συλλάβει τη στιγμή που φευγαλέα ξετυλίγεται μπροστά του, αλλά για να επιλέξει σχολαστικά το τι και τον τρόπο που θα φωτογραφίσει, αφού ο χώρος που κινείται και οι άνθρωποι που συναντά δεν είναι άγνωστοι σε αυτόν αλλά οικεία πρόσωπα και καταστάσεις στον οριοθετημένο και απόλυτα επαναλαμβανόμενο χώρο της εργασίας του.
Με αυτήν την έννοια οι φωτογραφίες του συνιστούν μια μορφή αφήγησης καθώς ο Δημήτρης μας μιλάει για ιστορίες προσώπων και χώρων της καθημερινότητάς του τις οποίες μελετάει, επιμελείται και σκηνοθετεί με απόλυτη ακρίβεια.
Ο Μυτάς συνθέτει ένα φωτογραφικό δοκίμιο με κοινωνικό περιεχόμενο, που δεν βασίζεται σε μια φαντασιακή επινόηση, αλλά σε μια εις βάθος έρευνα και καταγραφή του συγκεκριμένου θέματος. [...] (Από την έκδοση)