Βασίλης Ζαβέρδας - Θραύσµατα του Χρόνου

Ο φωτογράφος, και κάθε καλλιτέχνης, ξεκινάει αντιγράφοντας εκείνους που θαυμάζει. Πολύ σιγά, και με το πέρασμα του χρόνου, αρχίζει να ανακαλύπτει τον εαυτό μέσα από την πάλη του με τις αμφιβολίες του, με τα ινδάλματά του και με τις κυρίαρχες μόδες κάθε εποχής.

Πριν από τέσσερις δεκαετίες η δημοσιογραφική αντίληψη της φωτογραφίας ήταν η κυρίαρχη κατεύθυνση. Τα γεγονότα έκλεβαν την παράσταση. Μια δεκαετία μετά η φωτογραφία δρόμου έστρεψε την προσοχή από τα γεγονότα στη μορφή. Η κατασκευή απορροφούσε την περιγραφή. Μια δεκαετία αργότερα ο καθρέφτης πήρε το πάνω χέρι από το παράθυρο. Η ψυχαναλυτική εσωστρέφεια έγινε το προσφιλές περιεχόμενο.

Η τέχνη όμως της φωτογραφίας, όπως άλλωστε κάθε τέχνη, δεν αποτελείται από γεγονότα, από φόρμες ή από ιδέες, αλλά από φωτογραφίες. Ο φωτογράφος αγαπάει τις φωτογραφίες, όπως ο ζωγράφος τους πίνακες και ο ποιητής τους στίχους. Τον κόσμο που τον περιβάλλει και τον συγκινεί δεν του αρκεί να τον περιγράψει. Πρέπει να τον μεταμορφώσει σε ένα όνειρο που θα το κατακτήσει περικλείοντας και προεκτείνοντας τον εαυτό του μέσα στο έργο του. Γιατί ταυτότητα και βιογραφικό κάθε φωτογράφου είναι μόνον οι φωτογραφίες του.

Ο Βασίλης Ζαβέρδας, ευτυχώς, δεν αντικατέστησε τις αμφιβολίες με βεβαιότητες, ούτε υπέκυψε στις σειρήνες του συρμού. Και τα ινδάλματά του τον βοήθησαν να βρει τον τρόπο να μετατρέψει την αναπαράσταση σε ανάπλαση. Τα μοναχικά πλάσματα των φωτογραφιών του είναι ταυτόχρονα υπαρκτά αλλά και μυθικά. Τα συναισθήματά του έγιναν φωτογραφική ένταση. Η φόρμα του ρυθμός. Και το σύνολο των φωτογραφιών ένα παραμύθι. Με αρχή, μέση, αλλά με ανοιχτό τέλος. Τα Θραύσματα του χρόνου, όπως ονόμασε τη δουλειά του, είναι το δικό του όνειρο στο οποίο μας καλεί να πάρουμε ως θεατές μέρος.
(Πλάτων Ριβέλλης, από την έκδοση)